Γράφει ο Τάσος Σεβαστιάδης
Οι λαοί έχουν ανοδική πορεία, όπως έχουν και καθοδική. Αυτό έχει σχέση με την αξιοποίηση του πλούτου της περιοχής. Όμως και πολλοί άλλοι λόγοι μπορεί να είναι αξιόλογοι π.χ. τι δυναμικό έχει η περιοχή, τι επίπεδο ανάπτυξης αυτού του δυναμικού μπορεί να γίνει, ποιες πλουτοπαραγωγικές πηγές μπορεί να αξιοποιήσει, τι τεχνική γνώση μπορούν να έχουν αυτοί που κατοικούν σε κάθε τόπο και τέλος απεριόριστο ρόλο μπορεί να έχει και τι οικονομική πολιτική επιδιώκεται. Ίσως είναι στα υπόψη και τα εμπόδια που βάζουν εξωγενείς παράγοντες κ.ά.
Η περιοχή μας, τα Γρεβενά, όπως και όλη η ελληνική επαρχία, έχουν μπει σε μία φθίνουσα πορεία που έχει να κάνει κυρίως με τις ακολουθούμενες οικονομικές πολιτικές για τον τόπο, κυρίως από την πλευρά των κυβερνώντων και κεντρικά αλλά και τοπικά. Ευθύνη έχουμε και εμείς ο απλός κόσμος, γιατί ο καθένας μας κοιτάζει από μόνος του τον ευδαιμονισμό του (ή τη σωτηρία του). Ενώ όπως είναι γνωστό για τη λύση των προβλημάτων χρειάζεται άμεσα και η δική μας παρέμβαση και εννοώ βέβαια τη συλλογική... Η φθορά φαίνεται από το γερασμένο του πληθυσμού μας, αλλά φροντίζουν να μας το θυμίζουν και αυτοί που είναι οι φύλακές μας ή προστάτες μας με την απραξία τους.
Ένα από τα τρανταχτά παραδείγματα, εκτός βέβαια από τη φτώχεια, ανεργία, ακρίβεια και πολλά άλλα που όλοι γνωρίζουμε καλά, είναι και το νοσοκομείο της πόλης μας που αποτελεί σημείο αναφοράς για την υγεία των συμπολιτών μας, μιας και είμαστε «μακριά» από τις μεγάλες νοσοκομειακές μονάδες είτε λόγω απόστασης είτε λόγω χρημάτων. Το νοσοκομείο έχει αποστελεχωθεί από ιατρικό προσωπικό και οι λειτουργίες του είναι θα ‘λεγα «χαμηλής παραγωγικότητας» και αυτές που γίνονται είναι από τους γιατρούς που «βάζουν πλάτες». Πρέπει να φανεί και η προσπάθεια του νοσηλευτικού προσωπικού που πράγματι δίνει αγώνα για τη σωτηρία Νοσοκομείου και ασθενών και ίσως οι λόγοι να είναι ότι συνειδητοποιεί λόγω εντοπιότητας τις συνέπειες που προκύπτουν για τον τόπο, αλλά και για το μέγα ύψος συνειδητότητας που έχει.
Αυτοί όλοι, οι γιατροί και νοσηλευτές, κάνουν μέσα σε αντίξοες συνθήκες, άσχετα ότι είναι η δουλειά τους, κάνουν το πρέπον για τη σωτηρία του νοσοκομείου.
Και εμείς τι κάνουμε; Ποιο είναι το κούνημα του μικρού μας δακτύλου ώστε να αλλάξουν τα πράγματα; Δικαιολογίες ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα περισσεύουν... Έχουμε και ικανούς και πολλούς που μπορούν να παλέψουν για τη ΣΩΤΗΡΙΑ του νοσοκομείου μας, αρκεί να σηκωθούν από τον καναπέ τους...