Η είσοδος της πόλης των Γρεβενών από ΝΑ είναι κομβική!
Γέφυρα Καλαμπάκας..."Τσακάλια" !
Η γέφυρα της. Καλαμπάκας που πήρε το όνομα διότι εκεί οδηγεί ο δρόμος...
Ήταν η μόνη διέξοδος κάποτε προς τη Θεσσαλία και την πρωτεύουσα...
Αριστερά της γέφυρας υπήρχε ένα λιβάδι 10-15 στρεμμάτων
.Στα πόδια του ο Γρεβενίτης ποταμός που έρεε ήσυχα το καλοκαίρι ενώ το χειμώνα κατέβαζε αρκετά νερά από τα χιονισμένα βουνά και το πολύ βροχερό κλίμα στις δεκαετίες του 60 και 70....
Κάποιες φορές είτε μέσα στο χειμώνα είτε στις αρχές του καλοκαιριού πλημμύριζε και έκανε αρκετές ζημιές στην ανοχύρωτη πόλη....
Μέχρις ότου εγκιβωτίσθηκε, οπλίστηκε με ωραία και ισχυρά τοιχία και κάγκελα στα τέλη του 20ου αιώνα και ...εξημερώθηκε!
Εκεί στα Τσακάλια ,στο λιβάδι αυτό, στηνόταν αγώνες ποδοσφαίρου τα απογεύματα ή τα Σαββατοκύριακα...
Οι μπάλες πολλές φορές γινόταν έρμαιο του ποταμού ....
Άλλες φορές με ξύλα, πεσμένα κλωνάρια, από τις παρακείμενες λεύκες επανέρχονταν στον "αγωνιστικό χώρο" με τέρματα πέτρες ...ενισχυμένες με πανωφόρια!
Άλλες φορές τις ψάχναμε μέχρι τα σφαγεία έξω από την πόλη!
Οι μπάλες ήταν σπάνιες εκείνη την εποχή! Συνήθως ήταν πλαστικές και πολλές φορές τις κέρδιζες ως δώρο, συλλέγοντας αριθμούς από τις καραμέλες " Κόκκος" με δυσκολότερο το δεκατρία(13)!
Οι δερμάτινες μπάλες ήταν σπάνιες...
Τυχερός ήταν όποιος είχε φίλο τον "τεχνίτη" και "μπαλαδόρο" Κώστα Μπατιάνη που λόγω Γερμανίας είχε αρκετές και μας άφηνε να τις...ζαλίζουμε!
Αν ήσουν μικρός δύσκολα έπαιζες σε "διπλό" , εκτός αν ήσουν ιδιοκτήτης μπάλας!
Τα Τσακάλια με τα λιγοστά χαμηλά σπιτάκια ένθεν και εκείθεν της κοίτης του ποταμού ήταν η "παραλία" των ορεινών Γρεβενών!
Θάλασσα δεν είχαν δει και πολλοί από μας!
Τα φθηνά ενοικιαζόμενα δωμάτια ή ημιυπόγεια των φτωχικών σπιτιών, έκανε ελκυστική την περιοχή για τα χωριατόπουλα που μετά το. Δημοτικό Σχολείο και κατόπιν εισαγωγικών εξετάσεων συνέχιζαν τις γυμνασιακές σπουδές για ένα "καλύτερο αύριο" με απέραντες στερήσεις μακριά από την φιλόστοργη σκέπη της οικογένειάς τους...
Η διασκέδαση στις δεκαετίες του '60 και '70 που δεν απατούσε την σπανιότατη ...δραχμούλα, ήταν το ποδόσφαιρο!
Εκεί συντελούνταν η κοινωνικοποίηση, η αποβολή της συστολής και της αγροτικής αθωότητας...
Πιο πέρα κάτω από τη σκιά πανύψηλων λευκών ήταν η "βρύση στα Τσακάλια"!
Μια πηγή αμφιβόλου ποιότητας αλλά δροσερή ανάσα μετά το ξάναμμα του παιχνιδιού...
Η γειτονιά την προτιμούσε για να ξεδιψάσει ,,,,
Άγνωστη λέξη η "υγιεινή του ύδατος"
'Ετσι πολλά νεαρά κορίτσια έσπευδαν να προμηθευτούν με πλαστικά ή ξύλινα παγούρια νερό κατά εντολή των γονέων τους.
Ήταν μια ευκταία ευκαιρία για απόδραση!
Η "παραλία" των Γρεβενών έγινε μαθητικό συνθηματικό και συνώνυμη του σκασιαρχείου!
-Διάβασες;
-Εσύ; ( Στην επαρχία είναι σύνηθες φαινόμενο η απάντηση με νέο ερώτημα}!
-Οχιιι!
-Θα με "σηκώσει" αύριο "Μαθηματικά"...
-Ωχ! Εμένα Αρχαία...
-Πάμε παραλία;
-Πάμε!
Με τσιγαράκι χύμα.."στούκας" και κανένα περιοδικό "Ζαγκόρ", "Μπλεκ" "Μικρός Ήρωας", "Μάσκα" "Φαντάζιο" ή "Ρομάντζο", ανάλογα με την ηλικία, το πρωινό της ανοιξιάτικης λιακάδας
περνούσε ευχάριστα!
Όλο αυτό προσωρινά, μέχρι της αποκαλύψεως του σκασιαρχείου η μάταια λόγω της φαεινής εμπνεύσεως του Μαθηματικού ή Φιλολόγου να σε "σηκώσει"-εξετάσει- την επομένη!
Στην έρημη από παιδικές φωνές ,ανάμεσα σε βάτα, ανθισμένες αμυγδαλιές και κορομηλιές σαν ξωτικά κατοικοεδρεύουν οι αναμνήσεις μας και σαν τον κισσό που καταπράσινος αγκαλιάζει τους κορμούς από τις πανύψηλες λεύκες που ανεβαίνουν στον ουρανό με τα πολυπλόκαμα κλωνάρια, χέρια ικεσίας, ενώ στα πόδια τους κελαρύζει το ζωογόνο νερό της βρύσης που θρέφει μαζί με τις ρίζες των ονείρων μας την ματαιότητα της πάλης μεταξύ των δυνατών κορμών και του πανδαμάτορα χρόνου!
"Πάμε παραλία", λοιπόν!
Δημήτρης Ψευτογκάς